Thursday, October 4, 2012

პოსტი სამარშრუტო ტაქსიდან

 რა ხდება მაშინ, როცა გულში სიცარიელის ადგილს სევდა იკავებს?.. მე ამ დროს ტკივილნარევი ცრემლების მჯერა და მჯერა ტკივილის შემდეგ ბედნიერებანარევი ღიმილის გარდაუვალობაც. იმისიც მჯერა, რომ როცა სევდა შენი გულიდან სადღაც გინდა წაიღო, ეს "სადღაც" შეიძლება ჩანთაში შენდა ბედად აღმოჩენილი ფურცლები აღმოჩნდეს და როცა გინდა დაწერო, ეს "როცა" შეიძლება მთელი დღის ნასტუდენტარს მოჯაყჯაყე სამარშრუტო ტაქსიში დაგიდგეს..
 მჯერა იმის, რომ ერთ ღიმილს მთელი სამყაროს შეცვლა თუ არა, ერთი ადამიანის ხასიათის შეცვლა მაინც შეუძლია..
 იმისიც მჯერა, რომ გინდოდეს წერა სასწაულია, ის სასწაული, რომელიც ყველაზე ხშირად სწორედ მაშინ დგება, როცა ყველაზე ნაკლებად ელი.. მჯერა კიდევ იმის, რომ ამ სასწაულს შენი გადარჩენაც შეუძლია, შენი გაძლიერებაც და იმის უნარიც აქვს საკუთარი თავი თუნდაც სულ ცოტა ხნით, რამდენიმე წამით მაინც შეგაყვაროს.. შეუძლია ჰარმონია შექმნას შენს უხილავ ფიქრებსა და იმ ქაღალდს შორის, რომელზეც შავით თეთრზე ამჩნევია შენი გრძნობები, შენი "მე'..
 და ბოლოს მიხვდები, რომ ყველაფერი ეს სხვისთვის კი არა, ისევ საკუთარი თავისთვის იწერება..